โรคหลอดเลือดหัวใจ

• คอเลสเตอรอลและความดันโลหิตสูง: ทำให้หลอดเลือดแข็งและเสี่ยงต่อการอุดตัน
• การสูบบุหรี่: เพิ่มความเสี่ยงต่อโรคหัวใจ โดยสารนิโคตินและคาร์บอนมอนอกไซด์ทำให้หัวใจทำงานหนักและเลือดจับตัวเป็นลิ่มง่ายขึ้น
• เบาหวาน: เพิ่มความเสี่ยงต่อการเกิดโรคหลอดเลือดหัวใจมากกว่า 2 เท่า

• เจ็บหน้าอก (Angina): อาการแน่นหน้าอกโดยเฉพาะเวลาออกแรงหรือเครียด
• หายใจลำบาก: เกิดจากหลอดเลือดตีบตัน ทำให้หัวใจสูบฉีดเลือดได้ไม่เต็มที่
• กล้ามเนื้อหัวใจตายเฉียบพลัน (Heart Attack): เมื่อหลอดเลือดอุดตันอย่างรุนแรง ทำให้เลือดไม่สามารถไปเลี้ยงกล้ามเนื้อหัวใจได้

หนึ่งในวิธีวินิจฉัยที่สำคัญคือ การฉีดสีสวนหลอดเลือดหัวใจ (Cardiac Catheterization) โดยการใส่สายสวนผ่านทางหลอดเลือดที่ขาหนีบหรือข้อมือเข้าไปยังหัวใจ เพื่อตรวจสอบว่าหลอดเลือดหัวใจตีบหรืออุดตันหรือไม่

• ตำแหน่งที่นิยมคือ หลอดเลือดแดงที่ขา (Femoral Artery) แต่มีข้อจำกัดเรื่องการพักฟื้น
• ปัจจุบันนิยมใช้ หลอดเลือดแดงที่ข้อมือ (Radial Artery) มากขึ้นเพื่อลดภาวะแทรกซ้อน

การรักษาที่เหมาะสมขึ้นอยู่กับระดับความรุนแรงและลักษณะของโรค โดยมีแนวทางดังนี้

1. การวิเคราะห์หลอดเลือดแบบละเอียด (QCA: Quantitative Coronary Analysis)
   ใช้ข้อมูลจากภาพถ่ายรังสีวัดความตีบของหลอดเลือดแบบเชิงปริมาณ แทนการประเมินด้วยสายตา
2. การวัดอัตราการไหลเวียนเลือด (FFR: Fractional Flow Reserve)
   ใช้สายวัดความดันเพื่อประเมินว่าจุดที่ตีบควรได้รับการรักษาหรือไม่ หากค่า FFR < 0.80 แสดงว่าการไหลเวียนเลือดไม่เพียงพอและควรขยายหลอดเลือด
   • แนวโน้มในอนาคตจะใช้เทคโนโลยี QFR (Quantitative Flow Ratio) ซึ่งผสมผสาน QCA และ FFR เพื่อประเมินแบบไม่ต้องใส่สายวัด
3. การเลือกวิธีรักษาโดยอิงจากคะแนน Syntax
   • คะแนนต่ำ (ตีบ 1–2 เส้นเลือด): ใช้การทำบอลลูนขยายหลอดเลือดหรือใส่ขดลวด (Stent)
   • คะแนนสูง (ตีบหลายเส้นเลือดหรือซับซ้อน): พิจารณาผ่าตัดทำทางเบี่ยงหลอดเลือดหัวใจ (CABG) โดยทีมแพทย์สหสาขา (Heart Team)